بسته است عهدخدابابنده اش 

عبدشیطان چون شوی شرمنده اش

می شوی دورازبرش بااین صفات

روبسوی عهداوباشوق ذات

چون شکستی عهدحق فاسق شدی

چون که فسق آمدتباه ازخودشدی

کیست فاسق درزیان می گردداو

اولش میثاق حق بشکسته او

قطع امرحق کنداین دومین

درزمین دارندفسادخویی عجین

این چنین است درزیان این عمل

درصف خسران شودباکشت ذل

قدسیان گوشت بمن بسپارودل

عبدعهدحق شدن باشد به حل

چون ملایک فوتشان رابرگرفت

پشت وروشان رابه مشتی درگرفت

هرکجاکردم نگاه این شدتمام

یضربون رووپشت باشدبنام

روچه باشدپشت رادانی چه نام

هرکسی درزندگانی وجه هاکرده بنام

وجه ای کرده عیان اوشده مشهورآن

گاه استادوبزرگی گاه دیگرغیرآن

اوولی راداده این هاراخرید

کی شودارزش چنین وجه بدید

پشت اوهم می شودآخرفنا

غیرحق رابرگزیده بربقا

رووپشتی این چنین کی ارزش است 

لایق چیدن نباشددرغش است

گرنچینندمی بردباخودتبه

کی برداوآبرومی بردظلم وتبه

اوخیالش رووپشتش پابجاست

این دراین دنیانیرزدآخرت ازاین جداست

قدسیان خواه ازخدادرگیرودار

این چنین پشت وروییراکن توخوار

حضرت عیسی شده عبدی نعیم

می کنندبااوجدل قوم خصیم

کرده ایم مایک مثل اورابه قبل

آیه کردیم اوومادررابه سهل

برپیمبرهم بگوینداوفقیراست ویتیم

هرچه باشداذن اوباشدنعیم

اونداردیک شریک درحکم خود

بعدعلم هم اختلاف کردندبخود

دوستانی این چنین دشمن هم می شوندروزجزا

متقین باشندجداازماجرا

خوف وحزنی هم ندارنددربقا

سودوافرمی برندروزجزا

هرچه خواهندشدمهیاکامشان

مجرمین هم درکشندادراکشان

هرچه راکردی مهیادرصفاودرجفا

خالقت گشته بری ازتوباشدانتها

سرتان باشدجلااندروجود

رحمتش باشدعطایی پای جود

دررحیمی متقین باشندبه صف

قدسیان هم آرزوداردبه کف

ازکلام زخرفی آیدبه زیبایی کلام

ازطبیعت رنگ وبویش ازکلام زیب کلام

هروجودی می شودتزیین زیبایی براو

نام زیبایی آن زخرف است برسوی او

گرمزخرف گویدش پرت وبلاست

چون به زخرف می رسی زینتش درانتهاست

می خورداویک قسم برمحکم کارش مدام

چون بگویدعربیست یعنی فصیح است این کلام

گرتفکرمی کنی حاصل ترادانش شود

دانش ارباشدعمل آن تعقل می شود

مشرکان راگربپرسی خالق عالم زکیست

برتوگویندخالقش باشدعزیزوابدیست

اوفرستدآب رادرقدرخود

آنچه مرده می کندزنده به جود

اوتوان داده که دردریاودرخشکی رویم

اومنزه باشدوبایدبه سبحانش رویم

خالق است واومربی میرویم سویش به جد

قدسیان هم رهرویست وآرزوداردبه جد

موج بی دریاکجایابدوجود

هستی مااین چنین داردسجود

دیدهرکس ازجهان برگونه ایست

دیدوعنوان ازجهان ازچیده ایست

دروجودت جمع کن اورانکوست

تانباشدیک خوشی کی شناسی ناخوشی

عشق زیبا راگزین این کندباماخوشی

گاه باشدازبرون گاهی درون

می دهدبرتوجهانی پایه چون

این که گویدمن شناسم این بشر

چون زیک سوبتگردباشدبتر

گاه ازجوش درون پی دل برد

زین چنین قصه که راخواهدخرد

احسنی گفتابه خودزین خلقتش

قدسیان هم درصف است تااوبرش