بلبل خوش خوان من خوش می روی درکوی دوست
توگلی باخودببرمنقارتوسوی سبوست
اب گیردازسبوچون قابل جانهاشود
دوستدارخضرتش این دل که دیوانه تراست
غمزه چشمان اودل می بردسوی خودش
من اسیرغمزه ام غمازمن کوی وسبوست
ازخودم بیخودشدم ان چهره دردل اوفتاد
دست مابگرفته ودنبل اودرجستجوست
قدسیان ارام باش غرقاب دردریاشدی
چون بودناجی خداراحت زغم پهلدی اوست