خالقاگفتی بخوان دستی بدارم بردعا

ازچه گویم ازکه هم نطق من واکن به جا

آفرینش کرده ای برخودکه احسن گفته ای

این منم درپیش توشایدکه این گفتن خطا

گفته ای لاتقنطوا...چشمم به امیدتوشد

گرتوعزم من کنی من بسویت پربها

هرچه گویم وسع من باشدبه امیدتوبند

بندخودراوامکن پشت توحی بقا

لطف توگشت بیشمارصبربراحوال من 

قدسیان کمتربگواونمایدچون طلا

دیده کی بیندخودش کن مرامش آشکار

یاچوخورشیدی بتاب بیشماراندرشمار

صاف کن آب روان خودخوری یادیکران

قعردریاچون روی آوری دری به بار

کی توانی این کنی یاکه آن آری به دست

گرنباشدشوراوکی کنی شوری به بار

قدسیان گردن بنه زیرتیغ کردگار

تیغ اوصیقل دهدتیغ چرخ روزگار

روح باتن شدیکی کی بودازهم جدا

چون زهم گردندجدااین بدن ماندبه جا

یک سواردیگری دیگری همپای او

دیده نایددرنظرگرچه اوداردبقا

درتلاطم بحرشدگاهی هم اندرسکون 

هم سکون وهم تلاطم خصلتی ازاوبجا

صاحب دفتربنام بی خوروخوابش عیان

اوکفایت می کندیادش ایدجابجا

چون شودازتن چدالش شوداین پیکرم

خاک داندقدرآن می کندخودرافدا

قدسیان آسوده شوتاتوداری صاحبی

شوق دیدارش تویی گرشوی عبدی بجا

کن توکل برخداانجاشودمامن تمام

شورکن دربین خودروبسوی عمق جان

کن نثارمقدمش ازانچه دردل پربهاست 

گرکنی انسان تمام صاحب شوی ایمان چه ان

گرچه ایمان منقسم گرددبه انواع شمار

خوش بران عاشق که اوهم خوشده درهرزمان

زندگی حال است وفرداهانیایددرشمار

چون که فرداهارسدحالی بوداندرمیان

ازدمادم لحظه هااین زندگی حاصل شود

خاطره دیروزشدفرداتخیل درزمان

حافظ دم هاکنم زایدازاوعزووقار

جمع دم هاکن به عزفردابودیک دم بران

قدسیان چندازدم ودم هابرانی درزبان

زندگی ازجمع دم هاحاصل است درهرمکان